Shah Alam atau Beranang

Program JAD yang baru telah bermula 2 minggu lalu di KKTM, Beranang, Selangor.

Saya pula telah ditugaskan untuk "memonitor" program itu untuk sementara waktu.

Saya yang sepatutnya "memonitor" sahaja program itu, telah terpaksa "menyibukkan" diri sendiri menjadi salah seorang tenaga pengajar kerana tidak cukup tenaga pengajar.

Juga disebabkan semuanya baru, maka kami tenaga pengajar yang tidak seberapa kudratnya terpaksa berhempas-pulas...tiada yang pulang walaupun sudah jam 5 petang. Malah pulang lewat maghrib seperti menjadi perkara biasa walaupun kelas baru sahaja 1 minggu bermula.

Siapa kata senang mengajar Bahasa Jepun?
Siapa kata semua orang yang pernah menuntut di Jepun boleh mengajar Bahasa Jepun?

Ini sebenarnya pendapat-pendapat "stereotype" yang saya selalu dengar.

"○○ ni baru balik dari Jepun kan, tentu dia boleh ajar Bahasa Jepun."
"○○ ni graduate dari Jepun, tentu boleh ajar punya...bukan susah pun ajar Bahasa Jepun."

Pada saya, pendapat begini seperti memandang rendah kerjaya yang saya pilih ini.

Selalunya bila orang cakap begini, saya akan balas;
"Walaupun saya orang Melayu, tapi saya tak pandai ajar Bahasa Melayu. Boleh lah kalau nak ajar perbualan biasa...."Nak makan apa?" "Saya lapar." "Sekarang pukul berapa?"..ini boleh la, tapi kalau pelajar saya tanya, kenapa "membaca" guna "mem" tetapi "menulis" guna "me" dan "tulis" jadi "nulis" pula? ....senang ke nak jawab soalan ni? saya bukan pakar Bahasa Melayu, jadi saya kena rujuk sana-sini dulu sebelum jawab soalan ni. Maknanya saya kena belajar dulu dan memahami peraturan Bahasa Melayu sebelum mengajar orang.

Begitu lah juga Bahasa Jepun. Malah lagi susah sebab bukan bahasa ibunda kita pun. Saya yang sudah lebih 15 tahun mengajar ni pun, tiap hari akan berdepan dengan masalah. Tiap hari pun ada sahaja yang saya tidak tahu dan terpaksa buka buku belajar dan rujuk sana-sini.

Jadi, macamana orang boleh sesenang hati mengatakan,
"Graduate dari Jepun tentu boleh ajar Bahasa Jepun kan?"

**************************************************************************

Untuk program kali ini pihak pentadbiran mahukan lebih ramai pensyarah tempatan terlibat.
Ye, memang bagus meramaikan pensyarah tempatan.
Tetapi, "kualiti" lebih penting dari "kuantiti".

Kita bukan nak ajar pelajar perbualan biasa yang tiada penekanan pada penggunaan tatabahasa.
Kita nak pelajar pandai tulis karangan dan report eksperimen dalam Bahasa Jepun, menggunakan kosakata yang betul dan tatabahasa yang betul.

Kita nak pelajar menguasai lebih 3000 kosakata dan lebih 1000 kanji dalam masa yang pendek.
Kita nak pelajar boleh bertutur menggunakan Bahasa Jepun bukan sahaja bila berbual dengan kawan-kawan, tetapi juga menggunakan perkataan dan tatabahasa yang betul semasa berdebat, memberi syarahan, juga semasa membuat penyampaian hasil penyelidikan mereka.

Jadi kita mesti mengambil tenaga pengajar yang boleh mengajar pelajar untuk mencapai perkara di atas. Apa akan jadi jika tenaga pengajar hanya ada setakat level 3 JLPT? Apa akan jadi jika tenaga pengajar hanya boleh "berkomunikasi" tetapi tidak tahu peraturan tatabahasa yang betul? Apa akan terjadi kepada pelajar yang diajari?

********************************************************************************

Oh, saya sudah sedikit emotional di sini (haha) maafkan saya.

Sebenarnya sangat susah untuk mendapat tenaga pengajar tempatan yang boleh mengajar sehingga peringkat tertinggi Bahasa Jepun. Kebanyakan yang bagus sudah pun mempunyai kareer tetap di tempat lain. Mereka yang begini tidak akan menukar kareer dengan senang.

Saya pula memang sangat pemilih.
Saya mahukan seseorang yang boleh menyahut cabaran saya.
Seseorang yang mempunyai kebolehan Bahasa Jepun yang tinggi. Sekurang-kurangnya ada Level 1 JLPT (Sekarang N1).
Seseorang yang minat untuk mengajar dan sanggup bekerja keras.
Seseorang yang sanggup belajar sambil bekerja , mencari jalan penyelesaian kepada masalah.
Seseorang yang tidak segan meminta pertolongan orang lain jika perlu.
Seseorang yang ringan tulang, tidak hanya menumpukan kepada kerja sendiri sahaja.
Seseorang yang suka kerja remeh-temeh seperti membuat rancangan mengajar, kerja rumah. soalan latihan, kuiz, bahan pengajaran dll.
Seseorang yang boleh bekerja dalam kumpulan kerana setiap bahan pengajaran dan pembelajaran akan dibuat bersama dan diperiksa kebolehpakaian sesuatu itu bersama-sama. Tidak boleh ada perasaan malu jika apa yang dibuat akan dibaiki oleh orang lain.
Saya mahukan seseorang yang sentiasa ingin mepertingkatkan kualiti diri sendiri.

Sebab ini bukan bahasa kita.
Tapi kita perlu memberi yang terbaik supaya pelajar kita dapat memperkasakan kebolehan bahasa mereka dalam masa yang singkat.

Itu harapan saya kepada tenaga pengajar muda dan tidak berpengalaman.

Belajar untuk mengajar orang lain dan untuk mempertingkatkan kualiti diri sendiri.

*******************************************************************************

Selepas hari raya , saya akan pulang semula ke JAD unisel.
Saya sayang famili JAD unisel, pelajar yang sentiasa memberi saya semangat.
Tapi
saya juga sudah jatuh cinta dengan JAD Beranang. Di JAD Beranang, ada anak-anak yang baru mula menapak, masih sedang mencari-mencari jalan berkesan dalam pembelajaran.

Tapi saya tak boleh bekerja di kedua-dua tempat sekali gus.
Kalau jaraknya cuma bangunan sebelah menyebelah, bolehlah lagi dikuatkan kudrat melangkah.
Tetapi, Shah Alam dan Beranang, 70 kilometer.........

*******************************************************************************

Hari ini saya terbanyak meluahkan hati.
Mungkin sebenarnya sangat risau....

Walaupun begitu izinkan saya memperkenalkan warga JAD Beranang seperti di bawah;

Gambar di atas adalah semasa wakil pelajar JAD Unisel Batch 5 dan 6 datang ke Beranang bertemu pelajar baru JAD Beranang pada minggu lalu.


* Banyak kerja atau tidak, semuanya bergantung pada diri sendiri.
  Tak kisah kerja apa pun, boleh saja buat kerja separuh hati, dan rilek kalau kita nak begitu.
   Sebaliknya,
  Tak kisah juga kerja apa pun, kalau kita beri komitmen 100% dan sentiasa mencari cabaran baru, kita akan sentiasa rasa ada sesuatu yang perlu kita buat.
 
  Selagi kita "mencari" kerja, kerja kita tidak akan habis.

 ** Kami sedang mencari tenaga pengajar tempatan yang boleh menyahut cabaran di atas.  
     Sebaiknya lelaki sebab korum perempuan sudah mencukupi.
     Juga sedang mencari tenaga pengajar dari kalangan orang Jepun seboleh-bolehnya yang ada
     pengalaman mengajar.